3!

            Witajcie.

      Ten post pisałam wielokrotnie, na różne sposoby. Dwoiłam się i troiłam i za każdym razem nie wiedziałam jak by to napisać aby nikogo nie urazić. Jednak metodą prób i błędów dałam sobie z tym spokój i stwierdziłam że czasem trzeba coś napisać na otrzeźwienie dla każdego blogera. A jeśli nie blogujesz to rozsiądź się wygodnie i posłuchaj historii o ciemnej jasnej stronie mocy.

     Dawno, dawno temu w nieodległej dobrze znanej Ci  internetowej galaktyce był sobie miły blog „Amastria”  który obchodził swą kolejną, trzecią już rocznicę.

     I na tym kończymy miłą opowieść bo Amastria przestała już być miła oraz skończyła pisać pierdoły.

Każdy wie że prowadzenie bloga jest teraz modne (hej dla ścisłości mamy rok 2017 jak byś nie pamiętał/pamiętała). Również wiadome jest że teraz to się robi tylko po to aby stać się poniekąd osobą popularną. I nie mówcie mi że tak nie jest bo tak właśnie jest!

Pewna blogerska historia

     Ogólnie to przyjęło się że blogosferę nie powinno się krytykować. Dlaczego? Ponieważ wyciąga się jej stęchłe brudy na wierzch.

     Wielu uważa że to pasja, chęć inspirowania innych lub też że to łączenie przyjemnego z pożytecznym (tutaj już chodzi mi o tych „zarabiających” na swej stronie). Wiele osób też mówi iż niby piszę z serca lub z potrzeby dzielenia się „czymś tam” z innymi. Cóż… To teraz napiszę powiem napiszę Wam coś o czym na ogół w blogosferze się nie mówi głośno – w dzisiejszych czasach tłumaczenie się że „bloguje się z serca” to po prostu gówno prawda. Czas na blogerskie gorzkie żale.

     Oh tak! Zdziwko że napisałam taką herezję?

Blogosfera niby dla każdego – ta, jasne. Też tak myślałam.

     O darmowe fanty tu akurat nie łatwo. Ja też miałam po jakimś czasie kilka współprac, zaproszeń nawet gdzieś tam (z których nawet nie skorzystałam) a nawet udało mi się jakieś tam hajsy zarobić. To normalne że wszyscy lubimy przecież dostawać jakieś rzeczy i to jeszcze za free. To wręcz całkiem ludzkie.  Jednak wiecie, z czasem  to nawet nie jest takie piękne i kolorowe jak się może wydawać. I nie dlatego że trzeba to tak zrobić aby wilk był syty i owca cała. Prowadzenie bloga tylko dla fantów jest słabe. Ale cóż… Blogerzy mają potrzebę aby mieć te wszystkie darmowe rzeczy.         Lecz co za dużo to i świnia nie chce.

     Ale nie tylko na fantach popularność polega. Fanty to tylko pseudo miły dodatek. Fakt faktem powiem wprost też założyłam bloga aby się wybić. Tak, przyznaję, też chciałam być gdzieś tam w sieci popularna. No nie wyszło. Może nie zabrałam się za to jak trzeba? A może dlatego chociażby że takich osób z takimi samymi chęciami jest od groma i ciut ciut aż do przygania się? Może. Nie rozumiem jednak po jaką cholerę niektórzy blogerzy z tego też powodu  zachowują się jakby… Po prostu nie lubię wzajemnego lizania dupy. I tak mówię tu o kom za kom i innym wszelako podobnym spamie. Nie rozumiem również parcia na szkło wśród tych starszych blogujących wyjadaczy którzy w kółko wałkują temat SEO i że człowiek który ma bloga to marka i musi ją budować.

     Ludzie, serio?

     Czy blogowanie teraz musi oznaczać marketing? Chyba to już te czasy kiedy trzeba zatęsknić za tymi EMO BLOGAMI z przed dekady.

     Nie jestem święta bo też popełniałam błędy w swym pseudo blogerskim życiu. I to właśnie na tych błędach teraz że blogowanie nie jest dla mnie. Bo nie mam już takiego ciśnienia na fejm w necie. I te wszystkie posty „pisane na brudno”  już nie ujrzą światła dziennego. Nie pójdę już na kolejną blogowigilię czy inny event dla pseudo blogerów.

Bo kiedyś…

     Mówią że nie można żyć przeszłością. Szkoda jednak że w przeszłości internetowa społeczność była lepsza. Czemu tak sądzę? Bo była mniej zachłanna jak dziś. Osoby wtedy pisały byle gówno o sobie ale jakoś w tym można było dostrzec że ktoś piszę te bzdury bo to lubi. I tyle.

     A dzisiaj to trzeba być PRO we wszystkim aby dotrzeć do ludu.

Kiedyś wystarczało pisać o sobie pierdoły. Dzisiaj za pieniądze blogerzy opiszą przebieg załatwiania swoich potrzeb w toalecie.

     Już wcześniej to zrobiłam ale dzisiaj po trzech równych latach mówię swojemu blogowaniu „do widzenia”.  Może całkowicie zniknę. Być może za rok czy dwa tutaj wrócę. A może to nie koniec tylko początek innej, zupełnie nowej, ciekawszej przygody?

     I tym sympatycznym akcentem na koniec chciałam iż czasami lepiej jest być mało znaną nikomu nie znaną blogerką niż po trupach w poszukiwaniu fejmu udawać kogoś kim się wcale nie jest i udawać pseudo najmądrzejszego.

Jak śpiewał Perfekt - trzeba wiedzieć kiedy ze sceny zejść niepokonanym.

     Do widzenia