Rozmowy o niczym

     Nie będzie to kolejny post, w którym napiszę swoje refleksje na dany konkretny temat. Również i Ty nie znajdziesz w tym poście nic specjalnego ani żadnych rzeczy typu: recenzje czy artykuł dający do myślenia, Nie będzie jarania się przereklamowanymi walentynka (one są dzsiaj, tak?) czy narzekania na końcówkę ferii (na Mazowszu dobiegły końca). Proszę również nie spodziewać się wpisu "Hej kochani, dzisiaj to, tamto, sramto...". Tego tu nie znajdziesz!

     O czym zatem jest dzisiejszy post? Odpowiedź jest bardzo prosta, wystarczy jak zerkniesz raz jeszcze na nagłówek i wtedy wszystko powinno się wyjaśnić. Jeśli więc nie chcesz dalej czytać bo pewnie myślisz że gadam od rzeczy to całkowicie zrozumiem jak właśnie zamkniesz swoją przeglądarkę.

Lecz jeśli zżera Cię ciekawość i chcesz wiedzieć więcej to... Uprzedzam że dziś nie obejdzie się bez ogłoszeń parafialnych z mojej strony.

     Równie dobrze mogłabym popier**** jakieś głupotki że nie mam weny pseudo twórczej i nic mi się nie chce. Byłoby to jednak kłamstwo. Chęci są, pomysły też tylko... czasu brak. Dobra, przyznaję że wiele ludzi zwala na "brak czasu" i jest to jedna z najbardziej popularnych wymówek w całej blogosferze. Czemu więc skorzystałam z tej wymówki?

     W moim życiu wiele się wydarzyło przez ostatnie kilka miesięcy. Niestety doznałam wielu smutków w moim młodym życiu i to wszystko co się wydarzyło spowodowało stan, w którym aktualnie się znajduję - o tym zamierzam niedługo napisać. Tylko najbliższe mi osoby potrafiły to zrozumieć i mnie wspierać, reszta ludzi która nie zrozumiała... cóż, tych to sobie olałam.

W każdym bądź razie mój terapeuta doradził mi bym znalazła sobie jakieś spokojne zajęcie do roboty. I oczywiście nie miał tu na myśli prowadzenia bloga. Tak oto od stycznia znalazłam sobie pracę w ścisłym centrum Warszawy, jednak mimo że to śródmieście to mam ciszę i spokój, ponadto nie mam stresu. Jednak ta praca ma jedną bardzo dużą wadę - jest to praca w nocy czego konsekwencją jest brak czasu (bo w końcu trzepa odsypiać w dzień) jak i jeden dzień w tygodniu wolny (niech żyje sobota!).

     I gdy widzę te wszystkie "biedne" nastolatki, które marudzą że już im się ferie kończą lub na to że muszą chodzić do szkoły i się uczyć to mi się śmiać chce. Zachowują się Narzekają jak by to był koniec świata a jednak są ludzie (tacy jak ja na przykład), którzy nie marudzą mimo braku "większych przerw". Jak jak ja ale pomyślcie sobie o tych wszystkich kierowcach autobusów, którzy mają zmianę w jakieś święta typu wigilia czy Wielkanoc. A sprzątaczki?

W życiu nie ma tak łatwo więc zamiast narzekać (jak to zwykle robią Polacy) lepiej zacząć stąpać twardo po ziemi.

     Dobra, skoro miał być to post o niczym z nutką ogłoszeń to czas przejść to setna sprawy.

Oczywiście cieszy mnie to gdy jakiś czytelnik do mnie napiszę na priv, gdyż lubię być w stałym kontakcie z tymi, którzy mnie czytają. Co z tego że nie mam nie wiadomo ilu obserwatorów? Przecież nie liczby się liczą a ludzie, prawda?

     Jednak ostatnimi czasy, gdy ktoś do mnie napisał to krew mnie zalała (i to nie przez "okres"). Cyt. " kiedy dasz nowego posta? Tydzień jak nic nie dodajesz" lub "Co z Ciebie za blogerka, która nie pisze systematycznie!". Na ogół to hejty mam głęboko w du... Jednak chcę dziś przekazać coś co tyczy się nie tylko mojej osoby lecz również tych blogerów bardziej popularnych ode mnie (a z bardzo dobrego źródła wiem że i oni mają SETKI takich wiadomości). Nie chodzi o to że narzekam teraz że też się parę osób dopytywało tylko o to że gdy próbowałam wyjaśnić grzecznie że nie mam jak pisać teraz to spotkałam się z pyskówką na poziomie "gimbów" (nie mylić z gimnazjalistami).

     Ludzie ogarnijcie się! Prowadzenie strony to nie jest rzecz czynność najważniejsza w życiu! Są ważniejsze priorytety. Nie potrzebuję przykładowo 150 postów w rok by udowodnić jakim to ja nie jestem zajebistym blogerem. Piszę gdy tylko mogę, gdy mam czas lub coś konkretnie do powiedzenia a nie "pierdo*** o du*** Maryni - i to powtarzam za każdym razem. Ja nie wiem, czy do niektórych nie dociera? Również straciłam cierpliwość do tych wszystkich komentarzy typu "może wspólna obserwacja?", "poklikasz w linki u mnie"?, itd. Ja rozumiem że ktoś napisze komentarz zgodny z tematyką postu i wstawi link do siebie ale... spamowanie denerwuje!

     Więc podsumowując, jeśli komuś naprawdę podoba się to co robię i zamierza być moim czytelnikiem to naprawdę dziękuję oraz proszę o cierpliwość. Jak to mówią, cierpliwość popłaca.

Dziękuję za uwagę.

Zapomniałam o tym zdjęciu z przed roku w MediaKrafcie. Na luzie, by nie zapomnieć kim się tak naprawdę jest. Każdy powinien o tym pamiętać!